Eerste week in Ghana
Door: Jozua
Blijf op de hoogte en volg Maike
21 November 2010 | Ghana, Accra
Ik ben hier nog maar een week, maar ik ben nu al jaloers op de Ghanezen. Ze zijn zo vrolijk, open en sociaal. Als je hier op straat loopt komen ze allemaal op je af. ‘Hello, how are you? What’s your name? Where are you from?’ En dan willen ze op de foto. ‘I want to follow you to your home town and see your pictures.’
Wat een contrast met de Nederlanders waar ik naast zat in het vliegtuig. Die waren 7 uur lang angstvallig bezig een gesprek of iets dat daar op lijkt te vermijden. Ik wist het natuurlijk al lang, maar hier in Ghana wordt pas echt duidelijk hoe afstandelijk en individualistisch onze cultuur is. Waarschijnlijk verlang ik er over twee weken hartstochtelijk naar terug, maar voor nu is best leuk om zo veel blije en vriendelijke mensen om je heen te hebben.
Kwaku
Als ze vragen hoe ik heet zeg ik: 'My name is Kwaku Joshua.' En dat vinden ze helemaal geweldig. Iedereen heeft hier twee namen. De eerste is een Twi-naam, afgeleid van de dag waarop je geboren bent. Mannen die op woensdag geboren zijn, heten Kwaku. Ben je op dinsdag geboren, dan heet je Kwabena en wie op vrijdag is geboren heet Kofi, etc. (En ja, Kofi Annan is dus op vrijdag geboren). Daarnaast hebben ze allemaal een Engelse naam. Dominic, Solomon, Patrick, etc. Joshua is perfect, want ze zijn hier allemaal superchristelijk.
De zendelingen hebben hun werk dus grondig gedaan . En dat merk je overal. Uit zo’n beetje iedere speaker in Ghana schallen charismatische preken van begeesterde pentacostal preachers. In de taxi, de bus en uit de keuken van het hotel. Het klinkt een beetje als gangster Jules Winnfield uit Pulp Fiction die zijn slachtoffers alvorens ze te executeren nog even een donderpreek geeft (Ezekiel 25:17) over 'The vengeance of God'.
De kleine wrakkige straatwinkeltjes (2x2 meter) dragen namen als Christ the King Computer services, Jehovah Jireh Ent., Clap for Jesus Inc., Psalm 121 Limited en een bedrijfje dat in hekwerk doet heet Heavens gate. Op het etiket van het brood prijkt een afbeelding van Jezus. Voordat de bus vertrekt spreekt de chauffeur een gebed uit en op een groot tv-scherm voorin de bus staat een kind met de handen in de hemel worship liederen te zingen. Volgens Yao is christendom hier Big Business. Als je een beetje bevlogen kunt prediken, verdien je bakken met geld. De preachers schijnen hier te leven als filmsterren.
Ik zit nu met Maike in een internetcafe in Kumasi. Hetzelfde café van waaruit ze me iedere zaterdag via skype belde. Hoewel ik natuurlijk heel veel verhalen gehoord had is het toch zo anders om alles in het echt te zien. Ghana heeft alles wat je van een Afrikaans land verwacht, maar het zelf ervaren is toch anders.
Ik heb te weinig tijd om alles op te schrijven. Daarom een kort overzicht van deze week:
Zaterdag
Rechtstreekse vlucht met KLM van Amsterdam naar Accra (5200 km). Op het moment dat ik vanuit Utrecht richting Schiphol vertrok, vertrok Maike met de tro naar Kumasi om daarna op de bus naar Accra te stappen (272 km). We arriveerden ongeveer gelijktijdig op de luchthaven. Toen ons vliegtuig een kwartier voor aankomst de landing inzette, passeerde ik Kokobeng, de plaats waarvan Maike die ochtend vertrok.
Zondag
Relaxdagje in Accra.
Maandag
Reis van Accra naar Kokobeng. Ik heb nog nooit zo'n eind over zo'n slechte weg gereden. En ik heb ook nog nooit in zo’n luxueuze bus gezeten. Grote met leer beklede business class stoelen die helemaal horizontaal kunnen (in rijen van drie ipv. vier). Airco. En voorin een groot flatscreen tv-scherm waarop typische Afrikaanse films worden vertoond. Wist je trouwens dat Nigeria de op een na grootste filmindustrie ter wereld heeft (qua aantallen films)? Alleen het Indiaase Bollywood overtreft de productie van Nollywood, het Afrikaanse Hollywood. Het zijn veelal simplistische, wensvervullende verhalen over steenrijke Afrikanen waarin het christelijke of islamitische geloof gepromoot wordt.
Dinsdag
Een onverwachte vrije dag. Het bleek een feestdag voor de moslims. Niemand hier wist wat het inhield het dorp telt ongeveer 250 inwoners, waaronder vijf moslims, maar toch was iedereen vrij. Maike liet me alles zien, we bezochten het dorp en haalden wat drinken voor Yao (de Ghanees-Nederlandse manager van de Compound) en de nieuwe vrijwilliger Suzanne, die die avond uit Accra zouden aankomen. Het cafe is hier een bouwvallig houten hutje met een koelkast erin. Wanneer er gasten arriveren worden een paar wrakkige plastic tuinstoelen te voorschijn gehaald. En ineens verandert een zanderig stukje grond vol kuilen in een terras.
Woensdag
Maike geholpen op de Day Care, als klimpaal, hobbelpaard en zweefmolen voor piepkleine negerkindjes. Ze vinden het geweldig. Een blanke man! Vooral de jongens vinden het heerlijk om met een man te stoeien. Ghanese mannen bekommeren zich niet zo om de kleintjes. De mannen uit het dorp die hun kinderen weg hadden gebracht bleven nog even hangen. Keken me wat meewarig aan. Een man die op de day care werkt. Dat kon echt niet. Een van hen kreeg medelijden en kwam vragen of ik niet wilde komen helpen op het land. Tussen de tomaten. ‘Maybe later,’ zei ik. Want nee zeggen kan hier ook echt niet.
Donderdag
Yao heeft een waterbassin aangelegd, waarin hij regenwater opvangt voor de moestuin. Om te voorkomen dat het een broedplaats voor malariamuggen wordt, had hij er een vis in gegooid. De vis had zich in enkele weken rond en dik gegeten en was enorm gegroeid. Toch kon hij onmogelijk alle larven op. Dus vroeg Yao of ik wilde helpen wat meer vissen te vangen.
Dennis, een werkeloze jongen uit Kokobeng ging met ons mee. We liepen een half uur in de brandende zon naar de bron van een naamloos beekje ergens in de bush bush. Een smal kronkelpaadje voerde ons dwars door de landerijen, langs de school van Kokobeng, het huis van de dorpsheks en een enorme sinaasappelplantage, die meer opbrengt dan de boeren kunnen plukken. Tussen de akkers en plantages vind je overal kleine stujes bush. Het zijn de overblijfselen van wat eens het uitgestrekte regenwoud van Ghana was. Je herkent ze aan de metershoge woudreuzen die zijn blijven staan als markeringspunten van de akkers. Dennis liep, gewapend met een kapmes, voorop. Veel te kappen viel er overigens niet. Dit stukje bush is niet groter dan een gemiddelde achtertuin in Amsterdam. Na een half uur hadden we een stuk of 20 mini-visjes gevangen, waarvan er zeker drie al tegen de avond op hun rug boven kwamen drijven.
Vrijdag
Het leven in Kokobeng is eenvoudig. De zon gaat op en onder en tussendoor doe je dingen. Wanneer de zon onder gaat ga je slapen. Want wat moet je ook doen 's avonds? Er is geen televisie en geen internet. En buiten de klamboe ben je een prooi voor de malariamuggen. Nooit verwacht dat ik ooit een ochtendmens zou worden. Vrijdagochtend stond ik rond 6 uur 's ochtends in de tuin te wieden. ('s Middags is het te warm.) Ik heb die tijd gebruikt om foto's te maken van de kinderen en onze reis voor de komende twee weken te plannen.
Het is nu tijd voor de lunch. Ik ga zo meteen zien waar Maike altijd op zaterdagmiddag eet in Kumasi. Volgende week hoop ik weer te kunnen schrijven.
Wat een contrast met de Nederlanders waar ik naast zat in het vliegtuig. Die waren 7 uur lang angstvallig bezig een gesprek of iets dat daar op lijkt te vermijden. Ik wist het natuurlijk al lang, maar hier in Ghana wordt pas echt duidelijk hoe afstandelijk en individualistisch onze cultuur is. Waarschijnlijk verlang ik er over twee weken hartstochtelijk naar terug, maar voor nu is best leuk om zo veel blije en vriendelijke mensen om je heen te hebben.
Kwaku
Als ze vragen hoe ik heet zeg ik: 'My name is Kwaku Joshua.' En dat vinden ze helemaal geweldig. Iedereen heeft hier twee namen. De eerste is een Twi-naam, afgeleid van de dag waarop je geboren bent. Mannen die op woensdag geboren zijn, heten Kwaku. Ben je op dinsdag geboren, dan heet je Kwabena en wie op vrijdag is geboren heet Kofi, etc. (En ja, Kofi Annan is dus op vrijdag geboren). Daarnaast hebben ze allemaal een Engelse naam. Dominic, Solomon, Patrick, etc. Joshua is perfect, want ze zijn hier allemaal superchristelijk.
De zendelingen hebben hun werk dus grondig gedaan . En dat merk je overal. Uit zo’n beetje iedere speaker in Ghana schallen charismatische preken van begeesterde pentacostal preachers. In de taxi, de bus en uit de keuken van het hotel. Het klinkt een beetje als gangster Jules Winnfield uit Pulp Fiction die zijn slachtoffers alvorens ze te executeren nog even een donderpreek geeft (Ezekiel 25:17) over 'The vengeance of God'.
De kleine wrakkige straatwinkeltjes (2x2 meter) dragen namen als Christ the King Computer services, Jehovah Jireh Ent., Clap for Jesus Inc., Psalm 121 Limited en een bedrijfje dat in hekwerk doet heet Heavens gate. Op het etiket van het brood prijkt een afbeelding van Jezus. Voordat de bus vertrekt spreekt de chauffeur een gebed uit en op een groot tv-scherm voorin de bus staat een kind met de handen in de hemel worship liederen te zingen. Volgens Yao is christendom hier Big Business. Als je een beetje bevlogen kunt prediken, verdien je bakken met geld. De preachers schijnen hier te leven als filmsterren.
Ik zit nu met Maike in een internetcafe in Kumasi. Hetzelfde café van waaruit ze me iedere zaterdag via skype belde. Hoewel ik natuurlijk heel veel verhalen gehoord had is het toch zo anders om alles in het echt te zien. Ghana heeft alles wat je van een Afrikaans land verwacht, maar het zelf ervaren is toch anders.
Ik heb te weinig tijd om alles op te schrijven. Daarom een kort overzicht van deze week:
Zaterdag
Rechtstreekse vlucht met KLM van Amsterdam naar Accra (5200 km). Op het moment dat ik vanuit Utrecht richting Schiphol vertrok, vertrok Maike met de tro naar Kumasi om daarna op de bus naar Accra te stappen (272 km). We arriveerden ongeveer gelijktijdig op de luchthaven. Toen ons vliegtuig een kwartier voor aankomst de landing inzette, passeerde ik Kokobeng, de plaats waarvan Maike die ochtend vertrok.
Zondag
Relaxdagje in Accra.
Maandag
Reis van Accra naar Kokobeng. Ik heb nog nooit zo'n eind over zo'n slechte weg gereden. En ik heb ook nog nooit in zo’n luxueuze bus gezeten. Grote met leer beklede business class stoelen die helemaal horizontaal kunnen (in rijen van drie ipv. vier). Airco. En voorin een groot flatscreen tv-scherm waarop typische Afrikaanse films worden vertoond. Wist je trouwens dat Nigeria de op een na grootste filmindustrie ter wereld heeft (qua aantallen films)? Alleen het Indiaase Bollywood overtreft de productie van Nollywood, het Afrikaanse Hollywood. Het zijn veelal simplistische, wensvervullende verhalen over steenrijke Afrikanen waarin het christelijke of islamitische geloof gepromoot wordt.
Dinsdag
Een onverwachte vrije dag. Het bleek een feestdag voor de moslims. Niemand hier wist wat het inhield het dorp telt ongeveer 250 inwoners, waaronder vijf moslims, maar toch was iedereen vrij. Maike liet me alles zien, we bezochten het dorp en haalden wat drinken voor Yao (de Ghanees-Nederlandse manager van de Compound) en de nieuwe vrijwilliger Suzanne, die die avond uit Accra zouden aankomen. Het cafe is hier een bouwvallig houten hutje met een koelkast erin. Wanneer er gasten arriveren worden een paar wrakkige plastic tuinstoelen te voorschijn gehaald. En ineens verandert een zanderig stukje grond vol kuilen in een terras.
Woensdag
Maike geholpen op de Day Care, als klimpaal, hobbelpaard en zweefmolen voor piepkleine negerkindjes. Ze vinden het geweldig. Een blanke man! Vooral de jongens vinden het heerlijk om met een man te stoeien. Ghanese mannen bekommeren zich niet zo om de kleintjes. De mannen uit het dorp die hun kinderen weg hadden gebracht bleven nog even hangen. Keken me wat meewarig aan. Een man die op de day care werkt. Dat kon echt niet. Een van hen kreeg medelijden en kwam vragen of ik niet wilde komen helpen op het land. Tussen de tomaten. ‘Maybe later,’ zei ik. Want nee zeggen kan hier ook echt niet.
Donderdag
Yao heeft een waterbassin aangelegd, waarin hij regenwater opvangt voor de moestuin. Om te voorkomen dat het een broedplaats voor malariamuggen wordt, had hij er een vis in gegooid. De vis had zich in enkele weken rond en dik gegeten en was enorm gegroeid. Toch kon hij onmogelijk alle larven op. Dus vroeg Yao of ik wilde helpen wat meer vissen te vangen.
Dennis, een werkeloze jongen uit Kokobeng ging met ons mee. We liepen een half uur in de brandende zon naar de bron van een naamloos beekje ergens in de bush bush. Een smal kronkelpaadje voerde ons dwars door de landerijen, langs de school van Kokobeng, het huis van de dorpsheks en een enorme sinaasappelplantage, die meer opbrengt dan de boeren kunnen plukken. Tussen de akkers en plantages vind je overal kleine stujes bush. Het zijn de overblijfselen van wat eens het uitgestrekte regenwoud van Ghana was. Je herkent ze aan de metershoge woudreuzen die zijn blijven staan als markeringspunten van de akkers. Dennis liep, gewapend met een kapmes, voorop. Veel te kappen viel er overigens niet. Dit stukje bush is niet groter dan een gemiddelde achtertuin in Amsterdam. Na een half uur hadden we een stuk of 20 mini-visjes gevangen, waarvan er zeker drie al tegen de avond op hun rug boven kwamen drijven.
Vrijdag
Het leven in Kokobeng is eenvoudig. De zon gaat op en onder en tussendoor doe je dingen. Wanneer de zon onder gaat ga je slapen. Want wat moet je ook doen 's avonds? Er is geen televisie en geen internet. En buiten de klamboe ben je een prooi voor de malariamuggen. Nooit verwacht dat ik ooit een ochtendmens zou worden. Vrijdagochtend stond ik rond 6 uur 's ochtends in de tuin te wieden. ('s Middags is het te warm.) Ik heb die tijd gebruikt om foto's te maken van de kinderen en onze reis voor de komende twee weken te plannen.
Het is nu tijd voor de lunch. Ik ga zo meteen zien waar Maike altijd op zaterdagmiddag eet in Kumasi. Volgende week hoop ik weer te kunnen schrijven.
-
21 November 2010 - 22:42
Joke:
Hoi Joshua,
Wat super om ook jou belevenissen en ervaringen te mogen lezen en je te volgen in de weken dat je in Ghana verblijft. Het lijkt mij fantastisch om samen Afrika te beleven.Wat heerlijk dat ook jij de kleine zwarte kindjes blij kan maken door met hen te spelen. Mooi dat je drie weken mag ervaren hoe het leven ook eenvoudig kan zijn. Heel veel genieten samen.
Hartelijke groetjes, Joke. -
22 November 2010 - 11:04
Elske:
Leuk om jou verhalen te lezen. Gek dat jij daar nu gewoon bij Maike bent! Jullie hebben er nog aardig lang op gewacht, maar daardoor worden deze 3 weken echt wel geweldig denk ik. Vooral de twee weken vakantie. Waarin jullie (en jij vooral) enorm veel te zien krijgen van de cultuur, etc.
Geef Maike maar een dikke kus van mij en voor beide heel veel plezier!
Liefs, Elske. -
22 November 2010 - 14:29
Donald:
Ha Jozua!
Leuk om zo een update van je reis te lezen en hoe jij het ervaart. Kun je de hitte een beetje aan? Vroeg opstaan is dan inderdaad een goed idee.
Wij zijn de laatste dagen aan het aftellen voor de komst van de vijfde. We zitten echt te wachten, daar zijn ze daar in Ghana heel goed in, maar
ik westers mens toch wat minder :-)
En hoe was de eetgelegenheid op zaterdag van Maike? Lees ik vast in je volgende update wel. Nog mooie snuisterijen gezien?
Tip: ze per boot post sturen als je over de kilo's van je bagage bent. Is een stuk goedkoper, en heeft ook zijn charme: als je thuis
bent wachten op je snuisterijen die een kwart wereld zijn overgevaren en verwondering over de georganiseerdheid van de samenleving.
Heel veel plezier, gezondheid en mooie momenten toegewenst met zijn tweeen,
Nawoeni lapsana!
Donald
-
22 November 2010 - 14:37
Heather:
Hey Kwaku Joshua......
Leuk zo je eigen blog......
We genieten van je verhalen
Een hele fijne tijd met Maike
Veel groeten van de familie.
De familiedag was gezellig. Er zijn veel foto's gemaakt, heel leuk
Geniet van deze onvergetelijke tijd in Afrika samen met Maike. Geef haar een grote hug.... Ook een grote hug voor jou ......
Liefs
Heather -
26 November 2010 - 15:15
Gijs En Jennie:
Hoi Jozua,
Leuk dat ook jij je ervaringen met ons wilt delen.
Volgens ons heb je niet alleen je hart aan Maike verloren maar moet ze het nu delen met Ghana en de Ghanese leefstijl. Maak er samen een super tijd van, iets om nooit meer te vergeten.
Lieve groet,
Gijs en Jennie
-
28 November 2010 - 19:17
Kim:
Hi Jozua,
Goed om te horen dat je het daar naar je zin hebt! Leuk verslag van je reis en ook jouw ervaringen te lezen. Gek om jouw berichten en die van Maike te lezen, terwijl jullie naast elkaar in het internetcafe zitten, terwijl wij hier in het koude Nederland zitten. En koud is het! Vachacht wordt het -5 en gisteren is de eerste natte sneeuw gevallen. twee super fijne weken gewenst nog!!! En zorg goed voor Maike. (Ja, dat wil ze waarschijnlijk niet, maar is goed voor d'r... een beetje rust :))
Liefs Kim
Liefs Kim -
01 December 2010 - 17:02
Pascal:
Beste Maike,
Mocht je voor de laatste dagen in Ghana,Accra accommodatie zoeken denk dan aan www.dutchiegoesghana.com schone kamer met badkamer zithoekje en ontbijt voor 30 cedi per nacht. vertel het door! gr Pascal en Rhoda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
