Vakantie!
Door: Maike
Blijf op de hoogte en volg Maike
04 December 2010 | Ghana, Accra
Vandaag is de laatste dag voor Jozua in Ghana. Ik schrijf dit blog op mijn iPod via de wifi van een luxe hotel in Accra. Gisteren zijn we hier plotseling beland na een avond vol belevenissen. Het verhaal daarachter is te spannend om via het internet te delen. Dat doe ik snel in persoon.
De eerste week
Laat ik onze belevenissen van twee weken reizen in Ghana vertellen.
Ik had zo leuk op m'n blog geschreven dat we de apen van Techiman met een bezoekje zouden vereren. Zondagavond bleek eigenlijk dat we allebei niet zo'n zin hadden in het reizen naar boven. We besloten onze plannen om te gooien en maandag een dagje in Kumasi te blijven.
Kumasi
We kwamen terecht in een gribus van een hotel. Kapotte kranen, wc zonder bril, smoezelig bed. Een gemiddeld studentenhuis is er niets bij. Liever waren we buiten in die drukke miljoenenstad vol met verkopende mensen op straat. Daar zie je vrouwen met een baby op de rug, een jong kind aan haar hand en met een grote schaal op haar hoofd. Hartstochtelijk roept ze om wat ze voor waar aan te bieden heeft uit die schaal.
Ik vond het wel fijn om zo flexibel met mijn plannen om te kunnen gaan en Jozua de markt te kunnen laten zien. Omdat we een klamboe wilden kopen, kwamen we middenin de nauwe steegjes terecht.
De volgende morgen waren we al vroeg wakker. We renden bijna meteen weg uit dat smoezelige hotel. We kwamen terecht bij een van de chopbarretjes op straat voor ontbijt. Zo'n chopbar is gemaakt van een houten hutje. Drie houten wandjes waarachter je op een laag houten bankje een snel gemaakt ontbijt kunt nuttigen. Voor 2 cedi, 1 euro ben je goed gevuld klaar voor de dag. Als we dat eens hadden in Nederland. Het was helaas nog even wachten op de bus naar Cape Coast, we wilden allebei naar de kust. We moesten dus toch maar even terug naar het hotel om een boekje te lezen.
Cape Coast
De reis van Kumasi naar CC was een vijf uur durende rit met slechte Nigeriaanse films, boekjes, muziek en wat in te halen slaap. Het duurde ons net iets te lang, maar toen kwamen we bij het hotel. Mighty Victory deed aardig zijn naam aan. Wat een heerlijkheid na onze eerste hotel-aanvaring met schone handdoeken, helder witte lakens en zelfs een nieuw zeepje! Met uitzicht op de palmbomen aan de zee.
Kakum National Park
De volgende morgen namen we een taxi naar Kakum National Park. Een van de grootste bezienswaardigheden in Ghana.
Dat zeggen ze dan hè... In werkelijkheid is het een attractie om buitenlandse toeristen geld uit hun zak te kloppen. Maar laat ik niet te chagrijnig doen. Het is best vermakelijk om over een houtje touwtje wiebelbrug 40 meter boven het voornamelijk groene en vochtige regenwoud te schuifelen.
's Middags liepen we vanuit ons schone hotel naar het strand. We dronken verse jus bij Oasis, waar ik al eens had overnacht. Gelukkig bleven de hassels, de om aandacht vragende Ghanese jongemannen, uit aangezien ik met mijn lief was.
's Avonds aten we bij het restaurant aan zee, naast het slavenfort. We genoten daar van onze beste maaltijd tijdens onze reis. Eerlijk gezegd is het eten van Vic, onze kok in Kokobeng nog tien keer lekkerder. Dat zal ik haar ook goed vertellen als ik weer terug ben.
Anomabu
Zoals het een echte toerist betaamd, vertrokken we donderdag naar een heus beachresort. Luxe huisje aan het strand met alleen maar blanken om ons heen. Met een koloniaal gevoel werden we bediend door de Ghanezen. Niet zo'n prettig gevoel en het eten was ook niet zo goed. Maar het strand met zijn houten strandbedden was fijn. We vermaakten ons prima met lezen, schrijven en muziek luisteren. En met de nieuwste snufjes van onze generatie vermengt met vorige generaties: monopoly op de iPod.
Green Turtle Lodge
Zaterdag vertrokken we weer. Wederom namen we een taxi uit Anomabu. Dit resort ligt een stuk van de weg af, zodat de toeristen echt op een soort eilandje zitten. We lieten ons afzetten in Takoradi waar een andere taxi, geregeld door onze volgende verblijfplek, ons weer zou komen oppikken. Tja, en dan moet ik die taxi beschrijven. Aan het stuur zat een vrolijke man met een guitig gezicht. Helaas kon dat gezicht de gebreken van de taxi niet verbloemen. Werkelijk alles was kapot, met als toppunt dat wij achterin helemaal geen gordels hadden. Hij stak zijn gordel snel in de houder van de bijrijder toen de politie langs de weg aan het patrouilleren was.
De weg naar de lodge was minstens zo hobbelig en stoffig als die naar Kokobeng. Voor de verandering nu opgeleukt met de ongezonde geur van petroleum waar de auto op reed. Oranje van het stof en met hoofdpijn van de lucht kwamen we opgelucht aan bij Green Turtle Lodge.
En wat was het hier relaxed! Een kampeergevoel kregen we van de lemen hutjes met een wat krap bed, de onverstoorbaar golvende oceaan en de backpackersmentaliteit. We hadden dit ook wel zo bedacht, van te voren hadden we dit al 6 nachten geboekt. We hebben genoten van elkaar, de zon, de zee, de warmte, het eten, spelletjes, het lezen, muziek luisteren, schrijven, en het echt weg zijn. Ons verblijf werd wel enigszins overschaduwd. Jozua had een cultuurshock en ik had de ik-ga-bijna-naar-huis-dus-heimwee blues. Daarnaast was ik me ook wel bewust wat ik hier in Ghana ga missen.
Ghana
Het is een land van net-niet. Met een mangrovetocht met tja, wat mangrovebomen. En een turtlehike zonder schildpadden waar we misschien een spoor van een vrouwtje hebben gezien. En een klein aapje in de boom, maar o nee, het is een grote eekhoorn.
Maar wat zal ik de mensen en de kinderen van Kokobeng missen. De relaxte mentaliteit van het land, het geen gestress-gevoel. En ook zeker het lekkere eten van Vic wat drie keer per dag voor mijn neus gezet werd.
En toch ook stiekem wel die gekke belevenissen. Want ook al heb je dan niks gezien, je hebt wel een goed verhaal...
Vanavond zwaai ik helaas mijn lief uit. Want wat hebben we het fijn gehad samen.
Ik vertrek morgen nog voor anderhalve week naar Kokobeng om daar van alles en iedereen goed afscheid te kunnen nemen.
En dan kom ik snel al die belevenissen live met jullie delen!
Liefs en tot snel!
Maike
De eerste week
Laat ik onze belevenissen van twee weken reizen in Ghana vertellen.
Ik had zo leuk op m'n blog geschreven dat we de apen van Techiman met een bezoekje zouden vereren. Zondagavond bleek eigenlijk dat we allebei niet zo'n zin hadden in het reizen naar boven. We besloten onze plannen om te gooien en maandag een dagje in Kumasi te blijven.
Kumasi
We kwamen terecht in een gribus van een hotel. Kapotte kranen, wc zonder bril, smoezelig bed. Een gemiddeld studentenhuis is er niets bij. Liever waren we buiten in die drukke miljoenenstad vol met verkopende mensen op straat. Daar zie je vrouwen met een baby op de rug, een jong kind aan haar hand en met een grote schaal op haar hoofd. Hartstochtelijk roept ze om wat ze voor waar aan te bieden heeft uit die schaal.
Ik vond het wel fijn om zo flexibel met mijn plannen om te kunnen gaan en Jozua de markt te kunnen laten zien. Omdat we een klamboe wilden kopen, kwamen we middenin de nauwe steegjes terecht.
De volgende morgen waren we al vroeg wakker. We renden bijna meteen weg uit dat smoezelige hotel. We kwamen terecht bij een van de chopbarretjes op straat voor ontbijt. Zo'n chopbar is gemaakt van een houten hutje. Drie houten wandjes waarachter je op een laag houten bankje een snel gemaakt ontbijt kunt nuttigen. Voor 2 cedi, 1 euro ben je goed gevuld klaar voor de dag. Als we dat eens hadden in Nederland. Het was helaas nog even wachten op de bus naar Cape Coast, we wilden allebei naar de kust. We moesten dus toch maar even terug naar het hotel om een boekje te lezen.
Cape Coast
De reis van Kumasi naar CC was een vijf uur durende rit met slechte Nigeriaanse films, boekjes, muziek en wat in te halen slaap. Het duurde ons net iets te lang, maar toen kwamen we bij het hotel. Mighty Victory deed aardig zijn naam aan. Wat een heerlijkheid na onze eerste hotel-aanvaring met schone handdoeken, helder witte lakens en zelfs een nieuw zeepje! Met uitzicht op de palmbomen aan de zee.
Kakum National Park
De volgende morgen namen we een taxi naar Kakum National Park. Een van de grootste bezienswaardigheden in Ghana.
Dat zeggen ze dan hè... In werkelijkheid is het een attractie om buitenlandse toeristen geld uit hun zak te kloppen. Maar laat ik niet te chagrijnig doen. Het is best vermakelijk om over een houtje touwtje wiebelbrug 40 meter boven het voornamelijk groene en vochtige regenwoud te schuifelen.
's Middags liepen we vanuit ons schone hotel naar het strand. We dronken verse jus bij Oasis, waar ik al eens had overnacht. Gelukkig bleven de hassels, de om aandacht vragende Ghanese jongemannen, uit aangezien ik met mijn lief was.
's Avonds aten we bij het restaurant aan zee, naast het slavenfort. We genoten daar van onze beste maaltijd tijdens onze reis. Eerlijk gezegd is het eten van Vic, onze kok in Kokobeng nog tien keer lekkerder. Dat zal ik haar ook goed vertellen als ik weer terug ben.
Anomabu
Zoals het een echte toerist betaamd, vertrokken we donderdag naar een heus beachresort. Luxe huisje aan het strand met alleen maar blanken om ons heen. Met een koloniaal gevoel werden we bediend door de Ghanezen. Niet zo'n prettig gevoel en het eten was ook niet zo goed. Maar het strand met zijn houten strandbedden was fijn. We vermaakten ons prima met lezen, schrijven en muziek luisteren. En met de nieuwste snufjes van onze generatie vermengt met vorige generaties: monopoly op de iPod.
Green Turtle Lodge
Zaterdag vertrokken we weer. Wederom namen we een taxi uit Anomabu. Dit resort ligt een stuk van de weg af, zodat de toeristen echt op een soort eilandje zitten. We lieten ons afzetten in Takoradi waar een andere taxi, geregeld door onze volgende verblijfplek, ons weer zou komen oppikken. Tja, en dan moet ik die taxi beschrijven. Aan het stuur zat een vrolijke man met een guitig gezicht. Helaas kon dat gezicht de gebreken van de taxi niet verbloemen. Werkelijk alles was kapot, met als toppunt dat wij achterin helemaal geen gordels hadden. Hij stak zijn gordel snel in de houder van de bijrijder toen de politie langs de weg aan het patrouilleren was.
De weg naar de lodge was minstens zo hobbelig en stoffig als die naar Kokobeng. Voor de verandering nu opgeleukt met de ongezonde geur van petroleum waar de auto op reed. Oranje van het stof en met hoofdpijn van de lucht kwamen we opgelucht aan bij Green Turtle Lodge.
En wat was het hier relaxed! Een kampeergevoel kregen we van de lemen hutjes met een wat krap bed, de onverstoorbaar golvende oceaan en de backpackersmentaliteit. We hadden dit ook wel zo bedacht, van te voren hadden we dit al 6 nachten geboekt. We hebben genoten van elkaar, de zon, de zee, de warmte, het eten, spelletjes, het lezen, muziek luisteren, schrijven, en het echt weg zijn. Ons verblijf werd wel enigszins overschaduwd. Jozua had een cultuurshock en ik had de ik-ga-bijna-naar-huis-dus-heimwee blues. Daarnaast was ik me ook wel bewust wat ik hier in Ghana ga missen.
Ghana
Het is een land van net-niet. Met een mangrovetocht met tja, wat mangrovebomen. En een turtlehike zonder schildpadden waar we misschien een spoor van een vrouwtje hebben gezien. En een klein aapje in de boom, maar o nee, het is een grote eekhoorn.
Maar wat zal ik de mensen en de kinderen van Kokobeng missen. De relaxte mentaliteit van het land, het geen gestress-gevoel. En ook zeker het lekkere eten van Vic wat drie keer per dag voor mijn neus gezet werd.
En toch ook stiekem wel die gekke belevenissen. Want ook al heb je dan niks gezien, je hebt wel een goed verhaal...
Vanavond zwaai ik helaas mijn lief uit. Want wat hebben we het fijn gehad samen.
Ik vertrek morgen nog voor anderhalve week naar Kokobeng om daar van alles en iedereen goed afscheid te kunnen nemen.
En dan kom ik snel al die belevenissen live met jullie delen!
Liefs en tot snel!
Maike
-
04 December 2010 - 13:06
Lieve Maike En Jozua:
Wat een mooie verhalen en dat is dan nog maar een klein beetje van alle verhalen. We zien erna uit jullie beiden weer te zien.
liefs Wiert en Heather -
04 December 2010 - 14:17
Jennie & Gijs:
Maike, nog anderhalve week en dan is Ghana weer voorbij. Je hebt er zolang na toe geleefd en uiteindelijk ook heel intensief gewerkt in Kokobeng, dat de overgang groot zal zijn. We hebben net de bijdrage van Jozua gelezen en jullie avonturen in de trotro, er zat toch een engeltje in het busje bij jullie op de bank.......
Door de ervaringen van Jozua voel en ruik je Ghana als het ware tijdens het lezen van het blog, maar ja je bent dan ook schrijver of niet. Juist hierdoor krijgen we nog meer bewondering voor je inzet en wilskracht die je in staat hebben gesteld je werk in Ghana vol te houden, grote klasse!
Wij hebben ondertussen heel andere plannen en vertrekken over ruim 40 uur naar Vietnam om pas weer in maart 2011 terug te keren Nederland.
Voor jou nog een fantastische laatste week en een goede reis terug naar Nederland. Tot volgend jaar en een knuffel van Jennie & Gijs
-
04 December 2010 - 19:15
Jenneke:
Hallo lieverd,
Wat hebben jullie veel beleefd; drie hele weken samen en het echte Afrika geproefd en geroken. Alle herinneringen kunnen jullie nu samen delen; dat is mooi.
Afscheid nemen is altijd moeilijk, maar het idee dat je over 10 dagen weer in Nederland zult zijn maakt het vast wat makkelijker. We kunnen niet wachten....
Een dik pak sneeuw en met de kaarsen aan; zo vieren we morgen sinterklaas. Het grootste cadeau komt 14 december....dat ben jij !
Heel veel liefs, sterkte met "afbouwen" en afscheid nemen van je Ghanese vrienden voor het leven. Dikke kus, Jenneke XXX -
04 December 2010 - 19:20
Wendy:
Hey! Jammer dat hij nu weer weg is.. maar nog eventjes! Kan me voorstellen dat je de mensen daar gaat missen, want je hebt er toch lange tijd gezeten, maar zal wel fijn zijn om iedereen in Nederland weer te zien en in je eigen bed te kunnen slapen.. Schoon en niet te warm (koud deze week! Er ligt een flink pak sneeuw!).
Ook leuk om te lezen hoe Jozua het beleefd heeft. :)
Tot snel!
xxx -
05 December 2010 - 11:08
Hester:
Hoi Maike en Jozua,
Wát een mooie en vermakelijke verhalen kunnen jullie toch schrijven! We kunnen echt een klein beetje "proeven" van wat jullie hebben beleefd. Fantastisch dat je dit hebt kunnen beleven maar vooral heel waardevol wat je daar voor die mensen en kinderen hebt betekent, Maike!
Nu is het alweer bijna tijd om naar huis te gaan.....
Nog heel fijne dagen toegewenst en sterkte met afscheid nemen!
Gelukkig wachten er weer veel mensen thuis op je die van jullie houden.
We wensen jullie ook alvast heel goede en liefdevolle feestdagen toe in de familiekring.
Groetjes,
Hester, Wim en kids -
06 December 2010 - 07:29
Jos Derksen:
wat een mooie verhalen. ook weer fijn om straks terug te zijn in nederland. wat zul je anders tegen dingen aan gaan kijken. een ervaring vh leven
groet jos itt -
09 December 2010 - 12:27
Gijs En Jennie:
Hoi Maike,
Hier een laatste berichtje van ons op je blog. Wij zijn nu in Ho Chi Minh stad in Vietnam en vertrekken hier morgen naar Da-Lat. Hier is de internetverbinding goed en kunnen we er de hele dag gebruik van maken maar we weten niet hoe het verder in het land met internet is.
Wij wensen je heel veel sterkte met het afscheid nemen van alle lieve Ghanesen kinderen en natuurlijk ook de rest van het team. En daarna een hele goede reis naar Nederland terug. Deze ervaring zal je altijd bij blijven. Thuis weer lekker genieten van Jozua, je familie en je vrienden. Doe iedereen die we kennen maar de groeten van ons.
Lieve groet, Gijs en Jennie
-
09 December 2010 - 20:21
Henk :
We wachten in spanning! Tot gauw! -
11 December 2010 - 21:30
Joke En Oma:
Hoi Maike,
Bijna is het zover afscheid nemen van je Ghanese vrienden.
Een periode afsluiten van je vrijwillegerswerk. Een hele rijke ervaring voor de rest van je leven.
Maar weer heerlijk naar je grote Lieverd en je family in Nederland ook weer fijn toch?
Wij wensen jou sterkte met afscheid nemen en een hele goede vlucht en een behouden thuiskomst. We zien uit dat je weer gewoon in Nederland zal zijn. Heel veel liefs en hartelijke groetjes en vast een dikke welkomsknuffel van Oma en mij. Joke! -
12 December 2010 - 12:38
Elske:
Hey,
Heb net dit laatste verhaal van je gelezen. Ik denk echt dat je er gewoon aan toe bent lekker weer naar Nederland te komen. Je hebt gedaan wat je wilde doen en waarvoor je daar heen bent gegaan. Je hebt vanalles gezien en meegemaakt. In Nederland zal je het nog allemaal wel even moeten verwerken, maar dat hoort er gewoon bij.
Dinsdag kom je alweer in Nederland! Super snel gaat dat nu. Ik heb je nog gesmst, maar weet niet of dat smsje aangekomen is. Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeele fijne reis!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
