Medaase
Door: Maike
Blijf op de hoogte en volg Maike
11 September 2010 | Ghana, Kumasi
Medaase
Medaase (bedankt) kan ik hier vele malen zeggen. Voor het eten dat ik krijg (wat Vic heerlijk kookt, zie vorige blog). Als de kinderen iets voor me doen. Wanneer je geld terugkrijgt. Voor de spullen die je koopt, en ga zo maar door.
Maar jullie medaase voor alle berichtjes. Erg leuk om van alles uit Nederland te horen.
En medaase ook voor de complimenten over het schrijven van deze berichtjes. Wie weet doe ik er nog iets mee.
Om te bewijzen dat ik er echt ben:
http://www.goodworldghana.org/new.html
Deze week begon de juf dus met lesgeven. En ja, dat gaat inderdaad op de jaren ’50-manier. In rijtjes zitten, en woorden nadreunen. Twee weken geleden had ik op de markt van Kumasi een poster gekocht met het gebruikelijke eten hier erop. Die haalde ze er dan gelukkig wel bij om het niet alleen te dreunen, maar ook aan te wijzen.
De dagstructuur komt er nu aardig in bij de juf. Het is de bedoeling dat ze ons vrijwilligers aanstuurt, zodat het haar daycare wordt. Maar dat is moeilijk en zit niet in de cultuur. Ik ben blank, dus superieur in haar ogen. Daarom vraagt ze alles aan mij, in plaats van andersom.
En ja, bij mij zit nu eenmaal die Westerse cultuur erin. Aanpakken wat je ziet, overzicht hebben en een dagstructuur vast willen zetten. Wat een les voor mij om dat niet te doen dus, maar de juf ondertussen wel op subtiele manier aan te sturen.
Het lesgeven duurt nu nog veel te lang, vooral voor de kleintjes. Dat wordt dus nog interessant om te proberen te veranderen.
Ik ben lekker bezig met de activiteiten voor de kinderen die geen les hebben (de groep wordt gesplitst). Deze week hebben we geklommen over banken, met ballen gedoeld in verschillende bakken. En muziekinstrumenten gemaakt van flessendoppen en een schudkoker van wcrolletjes. Die werk ik nog steeds in het Engels uit met foto’s erbij, dat vind ik ook zeker interessant om te doen.
Maar nu, waar jullie natuurlijk allemaal op hebben gewacht: mijn grote avontuur “Lake Boswumtwi”.
Veel te laat eigenlijk kwam ik aan op het andere trotrostation, Asofo. Want ik zat te lang op internet, ik had geld nodig, maar de bank was stuk en het station was helemaal aan de andere kant van de stad. Om met Nancy (andere vrijwilliger) te spreken: “zit je toch ineens weer in Ghana”.
Ik kende de weg ook niet zo goed dus, maar waar je ook vraagt, mensen helpen je.
Onderweg werd wel een aantal keer gevraagd waar m’n man toch was. Ze vinden het toch maar gek, een blanke vrouw alleen op reis. Mijn man was thuis, verklaarde ik dan maar terwijl ik voorzichtig mijn hand omhoog bracht waardoor m’n ring te zien werd.
Uiteindelijk zat ik in de tro naar Kuntanase. “Lake Boswumtwi?”, vroeg ik wel vijf keer om me heen. Je zou toch in de verkeerde zitten en ineens naar Capecoast (vier uur reizen) gaan. “Ja, Lake Boswumtwi”, er zat een goed Engelssprekende Ghanees naast de autoband waarop ik zat. Ik moest naar Kuntanase, daar uitstappen en een taxi nemen naar Rainbow Garden Village.
Goed, voor die taxi heb ik natuurlijk teveel betaald. Maar je weet niet hoe ver het is he… Ghanezen die de weg niet kennen schijnen ook afgezet te worden. Gelukkig lag het niet alleen aan m’n kleurtje dus.
Na een bonkende reis in de gammele taxi, maar langs het prachtig meer, kwam ik rond 16.00 uur aan bij het guesthouse. De baas, een Duitser, was er ook met nog 7 man staf. En ik als enige gast. Zo had ik de goedkoopste kamer, een dormitory voor zes mensen, voor mij alleen.
Het meer had precies een fijne temperatuur, dus heb ik heerlijk gezwommen. Daarna met een Ghanees biertje aan de fried yam met bonenstew. Ik genoot van de rust, op het harde gekwaak van de kikkers om me heen na dan, en van de prachtige natuur.
Maar eerlijk is eerlijk, het reizen is spannender. Terug naar Kokobeng liep ik eerst de route naar Abono, het eerste dorpje. Het was een mooie toch van 4,5 km langs het meer en kleine compounds eraan vast. In Abono was het druk bij de stopplek voor de shared taxi. Snel kwam er een en de obruni mocht wel voorin. Lekker ruim dacht ik nog, toen er wel vijf mensen tegelijk achterin stapte. Toen ging de voordeur open en kwam er een grote volwassen man naast me zitten. Zo had ik gezellig de versnellingspook en af en toe de hand van de chauffeur in mijn linkerbeen. In Kuntanase weer de tro naar Kumasi. Daar op de gigantische markt wat fruit gekocht. Had ik al verteld dat het toen zondag was? Qua drukte maakte het dus niet uit welke dag het is. Alle kraampjes stonden langs de weg en alles werd verkocht. Het was tijd om naar de kerk te gaan, maar er moet toch ook gewerkt worden…
Ik moest even wachten op de trotro terug naar Kokobeng, een beetje kletsend op een bankje met wat Ghanezen doorgebracht. En als volleerde Ghanees getsssst naar een vrouw die drinken verkocht.
En zo kwam ik heelhuids, maar enigszins oververhit aan in Kokobeng.
En om jullie nog even verder op de hoogte te brengen van mijn dierenbelevenissen hier:
Woensdagavond liep ik (in het donker) de slaapkamer in. Ik voelde iets onder mijn voet. Toen ik het licht aandeed bleek het een kakkerlak van ongeveer 5 cm te zijn. Hij lag op z’n kop, dus bewoog niet. Een paar seconden erna hoorde ik gegil uit de slaapkamer hiernaast. Er bleek een spin te zitten in de klamboe van Mijke (andere daycarevrijwilliger). De andere Maike had met haar grote mond gezegd niet bang te zijn voor insecten, dus mocht zij het beest komen verwijderen. Bewapend met stoffer en blik ging ik het (met poten) 10 cm grote gevaarte te lijf. Ik heb hem met een plof op de trap buiten gegooid. De volgende dag zagen we hem niet meer. Grote Sebastiaan is vast opgegeten door een hagedis.
Volgende week weer verder met de rubriek “dierenverhalen uit Ghana”.
Van uw verslaggever,
Maike
Medaase (bedankt) kan ik hier vele malen zeggen. Voor het eten dat ik krijg (wat Vic heerlijk kookt, zie vorige blog). Als de kinderen iets voor me doen. Wanneer je geld terugkrijgt. Voor de spullen die je koopt, en ga zo maar door.
Maar jullie medaase voor alle berichtjes. Erg leuk om van alles uit Nederland te horen.
En medaase ook voor de complimenten over het schrijven van deze berichtjes. Wie weet doe ik er nog iets mee.
Om te bewijzen dat ik er echt ben:
http://www.goodworldghana.org/new.html
Deze week begon de juf dus met lesgeven. En ja, dat gaat inderdaad op de jaren ’50-manier. In rijtjes zitten, en woorden nadreunen. Twee weken geleden had ik op de markt van Kumasi een poster gekocht met het gebruikelijke eten hier erop. Die haalde ze er dan gelukkig wel bij om het niet alleen te dreunen, maar ook aan te wijzen.
De dagstructuur komt er nu aardig in bij de juf. Het is de bedoeling dat ze ons vrijwilligers aanstuurt, zodat het haar daycare wordt. Maar dat is moeilijk en zit niet in de cultuur. Ik ben blank, dus superieur in haar ogen. Daarom vraagt ze alles aan mij, in plaats van andersom.
En ja, bij mij zit nu eenmaal die Westerse cultuur erin. Aanpakken wat je ziet, overzicht hebben en een dagstructuur vast willen zetten. Wat een les voor mij om dat niet te doen dus, maar de juf ondertussen wel op subtiele manier aan te sturen.
Het lesgeven duurt nu nog veel te lang, vooral voor de kleintjes. Dat wordt dus nog interessant om te proberen te veranderen.
Ik ben lekker bezig met de activiteiten voor de kinderen die geen les hebben (de groep wordt gesplitst). Deze week hebben we geklommen over banken, met ballen gedoeld in verschillende bakken. En muziekinstrumenten gemaakt van flessendoppen en een schudkoker van wcrolletjes. Die werk ik nog steeds in het Engels uit met foto’s erbij, dat vind ik ook zeker interessant om te doen.
Maar nu, waar jullie natuurlijk allemaal op hebben gewacht: mijn grote avontuur “Lake Boswumtwi”.
Veel te laat eigenlijk kwam ik aan op het andere trotrostation, Asofo. Want ik zat te lang op internet, ik had geld nodig, maar de bank was stuk en het station was helemaal aan de andere kant van de stad. Om met Nancy (andere vrijwilliger) te spreken: “zit je toch ineens weer in Ghana”.
Ik kende de weg ook niet zo goed dus, maar waar je ook vraagt, mensen helpen je.
Onderweg werd wel een aantal keer gevraagd waar m’n man toch was. Ze vinden het toch maar gek, een blanke vrouw alleen op reis. Mijn man was thuis, verklaarde ik dan maar terwijl ik voorzichtig mijn hand omhoog bracht waardoor m’n ring te zien werd.
Uiteindelijk zat ik in de tro naar Kuntanase. “Lake Boswumtwi?”, vroeg ik wel vijf keer om me heen. Je zou toch in de verkeerde zitten en ineens naar Capecoast (vier uur reizen) gaan. “Ja, Lake Boswumtwi”, er zat een goed Engelssprekende Ghanees naast de autoband waarop ik zat. Ik moest naar Kuntanase, daar uitstappen en een taxi nemen naar Rainbow Garden Village.
Goed, voor die taxi heb ik natuurlijk teveel betaald. Maar je weet niet hoe ver het is he… Ghanezen die de weg niet kennen schijnen ook afgezet te worden. Gelukkig lag het niet alleen aan m’n kleurtje dus.
Na een bonkende reis in de gammele taxi, maar langs het prachtig meer, kwam ik rond 16.00 uur aan bij het guesthouse. De baas, een Duitser, was er ook met nog 7 man staf. En ik als enige gast. Zo had ik de goedkoopste kamer, een dormitory voor zes mensen, voor mij alleen.
Het meer had precies een fijne temperatuur, dus heb ik heerlijk gezwommen. Daarna met een Ghanees biertje aan de fried yam met bonenstew. Ik genoot van de rust, op het harde gekwaak van de kikkers om me heen na dan, en van de prachtige natuur.
Maar eerlijk is eerlijk, het reizen is spannender. Terug naar Kokobeng liep ik eerst de route naar Abono, het eerste dorpje. Het was een mooie toch van 4,5 km langs het meer en kleine compounds eraan vast. In Abono was het druk bij de stopplek voor de shared taxi. Snel kwam er een en de obruni mocht wel voorin. Lekker ruim dacht ik nog, toen er wel vijf mensen tegelijk achterin stapte. Toen ging de voordeur open en kwam er een grote volwassen man naast me zitten. Zo had ik gezellig de versnellingspook en af en toe de hand van de chauffeur in mijn linkerbeen. In Kuntanase weer de tro naar Kumasi. Daar op de gigantische markt wat fruit gekocht. Had ik al verteld dat het toen zondag was? Qua drukte maakte het dus niet uit welke dag het is. Alle kraampjes stonden langs de weg en alles werd verkocht. Het was tijd om naar de kerk te gaan, maar er moet toch ook gewerkt worden…
Ik moest even wachten op de trotro terug naar Kokobeng, een beetje kletsend op een bankje met wat Ghanezen doorgebracht. En als volleerde Ghanees getsssst naar een vrouw die drinken verkocht.
En zo kwam ik heelhuids, maar enigszins oververhit aan in Kokobeng.
En om jullie nog even verder op de hoogte te brengen van mijn dierenbelevenissen hier:
Woensdagavond liep ik (in het donker) de slaapkamer in. Ik voelde iets onder mijn voet. Toen ik het licht aandeed bleek het een kakkerlak van ongeveer 5 cm te zijn. Hij lag op z’n kop, dus bewoog niet. Een paar seconden erna hoorde ik gegil uit de slaapkamer hiernaast. Er bleek een spin te zitten in de klamboe van Mijke (andere daycarevrijwilliger). De andere Maike had met haar grote mond gezegd niet bang te zijn voor insecten, dus mocht zij het beest komen verwijderen. Bewapend met stoffer en blik ging ik het (met poten) 10 cm grote gevaarte te lijf. Ik heb hem met een plof op de trap buiten gegooid. De volgende dag zagen we hem niet meer. Grote Sebastiaan is vast opgegeten door een hagedis.
Volgende week weer verder met de rubriek “dierenverhalen uit Ghana”.
Van uw verslaggever,
Maike
-
11 September 2010 - 11:56
Jouke:
Hey zusje,
echt grappig dat die vrouw jou eigenlijk moet leiden en dan juist alles aan jou vraagt :P.
Gelukkig heb je dus ook genoeg tijd om andere dingen te doen zoals dus naar het meer gaan. Hopelijk heb je het erg naar je zin, en kan je nog van grote invloed zijn op het onderwijs daar ;)
x Jouke -
11 September 2010 - 17:43
Hester:
Hoi Maike,
We volgen jouw belevenissen op de voet hoor! Altijd leuk om te lezen wat je nu weer hebt meegemaakt. En wat heb je een mooie foto's: natuur en prachtige kinderen! Je durft wel zeg: in je eentje zo'n reis maken. Maar ik snap ook de uitdaging wel, het leuk spannende en niet te vergeten het fantastisch mooie einddoel van deze reis. Ik zou zeggen: blijf op je hoede, succes met onderwijzen, veel plezier en GENIET!
Hartelijke groeten van Wim, Hester en Kids -
11 September 2010 - 19:34
Wendy:
Hey, wat een verhalen! Zo'n spin zat pas bij ons in de wc! Zo een die normaal onder de grond leeft..brr...
Respect voor je tripjes hoor! Ik zou het niet durven.. als enige blanke daar gaan reizen, terwijl je de taal niet goed kent..
xx -
12 September 2010 - 09:11
Marleen:
Hoi Hoi,
Wat een verhaal! Moedig van je om dat helemaal in je eentje te doen. Maar het is er prachtig. Gisteren bij Elske je stem door de telefoon gehoord. Het leek wel of je vanuit Utrecht belde, zo duidelijk. We hebben het veel over je gehad die avond. Volop lof en bewondering. Dus: we zijn trots op je dat je dit doet. Als ik het zo lees, ben je bezig met het uit laten komen van een heel mooie droom. Geniet ervan en vanaf afstand genieten wij mee. Bedankt daarvoor! Liefs, Marleen. -
12 September 2010 - 13:09
Jenneke:
Etesan Maike ?
Medaase voor alle mooie berichten die we van je krijgen! Meid, wat durf je toch veel. Dat heb je zeker niet van je moeder !! Wat een uitdaging om iets moois te maken van het onderwijs. Ik snap dat je je moet inhouden. Zet het in gang en ga over een jaar of twee nog eens kijken. Wie weet welke ontwikkelingen jouw inbreng in gang gaat zetten. We mailen !!!!
Fijn om je stem weer even te horen gisteren.
Veel liefs, x x x
Jenneke -
12 September 2010 - 14:36
Henk:
Elke keer weer genieten van je verhalen Maike. Gisteren op het etentje bij Elske vertelde Joke ook al dat je zo beeldend kan vertellen.
Steeds meer mensen volgen je blog en zeggen ook dat je er iets mee moet doen. Vanaf wanneer ga je voor het blad schrijven? Andere vraag: Zijn de kleren en ballen van FC Utrecht al gearriveerd? Doe je de groeten van ons aan al je kindertjes. Hou je taai! -
12 September 2010 - 15:24
Myrna:
Hee Maike!
Wat een mooie kindjes zijn het toch!
En wat een mooi meer! Wow! De vrijwilligers van de eerste maand zijn nu naar huis bij mij, dus ik ben dit weekend alleen. Ook wel eens lekker rustig... Wij hadden laatst een beest van 10 cm in een keukenkastje. Maar nadat we gillend het kastje hadden dichtgegooid en om de beurt gekeken hadden was hij ineens weg. Alles eruit gehaald, gewapend met een insectenspray, zaklampen (elektriciteit deed het niet) en een camera gingen we op strooptocht... Nooit meer teruggezien, ben benieuwd wanneer hij weer opduikt!
Die trotro is dat lokaal vervoer? Zo klinkt het wel. Fijn dat je daarmee kunt reizen. Dat is hier te gevaarlijk. Is het daar een beetje veilig allemaal?
Leuk om je verhalen te lezen, ga zo door!
xxx Myrna -
12 September 2010 - 16:42
Gijs En Jennie:
Lieve Maike,
Je bent echt een toppertje, wat een globetrotter!
Geweldig wat je allemaal doet. Het veranderen van de lesmethode gaat je ook vast lukken maar dat kost natuurlijk even tijd. Gelukkig heb je die ook.
Is het niet heel vermoeiend in een land te wonen waar niets op ons land lijkt en waar je de taal amper spreekt of valt het mee? Kijk voor vakantie is dat leuk en dan red je jezelf wel met handen en voeten taal maar om daar te werken is toch wel een heel ander verhaal. Nogmaals stoer dat je het doet, we zijn super trots op je. Van die spin kreeg ik wel even kippenvel, brrrr ik moet niets van spinnen hebben laat staan een van 10 cm.
Door de manier van je schrijven zien we de beelden zo voor ons, geweldig. Inmiddels heb ik een link aangeklikt zodat we nu bericht krijgen als jij weer een nieuw bericht hebt geplaatst zo kunnen we geen berichten meer van je missen! Blijf lekker werken en tussen door genieten van je mooie uitstapjes. Lieve groet van ons twee
-
15 September 2010 - 09:29
Elske:
Jeetje dat je zo'n reis in je eentje durft te maken. Dat is niet niks hoor. Nu ontdek je maar weer dat het deel waar je zit toch redelijk veilig is. Ik neem aan dat je wel altijd in het licht reist?
Ik vond het erg leuk dat je belde tijdens het etentje dat ik voor de familie gaf. Jozua was er natuurlijk ook bij. Aan de ene kant maakte dat het wel vervelender dat jij er niet was. Maar toch ook zo was je er een beetje bij. Wat prettig was. Je hoort tenslotte toch gewoon bij de familie!
Heb je ook al mensen waarmee je samen korte reisjes binnen en buiten het land maakt?
Liefs -
17 September 2010 - 14:15
Kim:
Wouw, Maike, wat een avonturen allemaal!!! echt griezelig, al die beesten daar. Zou niks voor mij zijn. Ik ben niet zo'n held. ;) Ik vond het al erg toen ik een keer in barcelona in de verkeerde trein gestapt was en we 2 uur de verkeerde kant naar het vliegveld op gingen... maar dan ben je nog met zijn 2en, moet je nagaan... Ik begrijp wel waarom al die mensen vragen waar je man is. :)Ik hoop dat je het er verder wel ontzettend naar je zin hebt en dat je niet al teveel heimwee hebt. Welk mailadres gebruik je daar trouwens, kan ik je namelijk wat over je kinderen vertellen. Heel veel liefs uit Holland!!
Kim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
