Me hoye

Me ho ye

Me ho ye; Het gaat goed met m’n gezondheid. En met die van jullie? Het blijft superleuk om berichten uit Nederland te horen!
Ik heb dus, zoals gezegd, veel over mezelf geleerd. Afgelopen week ging het dus goed met me. Ik heb het weer naar m’n zin, geniet weer van de kinderen.
En natuurlijk van alle belevenissen eromheen, hier in het toch wel verre en andere Ghana.

Maike de loodgieter
Zaterdagmorgen, net voordat we naar de stad wilden gaan, zat de wc verstopt. We trekken na het plassen niet door, want dat kost teveel water. Maar nu was er wel een hele berg wcpapier in de hals achtergebleven. Het water wilde dus niet meer weg. Uiteindelijk ben ik bewapend met een zak om mijn arm de pot ingedoken. Het wcpapier doorgeduwd en door de druk ook meteen de rest. Spinnen, hagedissen, vieze klusjes, ik draai er m’n hand niet meer voor om…

Stapavond
Zaterdagmiddag hadden we de spullen al bij ons guesthouse in Kumasi gedropt. We zijn daar gaan optutten en zo zagen we er ineens helemaal anders uit. Geen vieze kleding meer, make-up op en mooie kleren aan. We waren niet meer de vrijwilligers zonder make-up, want anders doorgelekte panda-ogen. Ik was dan wel de enige die ook aan nette schoenen had gedacht om mee naar Ghana te nemen. Dus Emma, Mijke, Ester en Henrike moesten het doen op Birckenstocks, Havaianas en Teva’s. Toch wel de vrijwilliger in ons laten zien dus.
We aten eerst bij Queen’s Gate, die was al enige open om 19.00 uur! ’s avonds. Er was wel nog maar een ding van het menu: gefrituurde kip met frietjes. Heel lekker was het! We vroegen de bediening wat leuk was in de stad. Zij zeiden, hoe verrassend, Queens Gate! Maar nu bij het stadion van Kumasi. Daar moesten zij ook heen om te werken, we konden wel een taxi delen. Dat hebben we dan ook zeker gedaan en zo zaten we voor 1 cedi (50 eurocent per persoon) uiteindelijk met ons kont achter een biertje of wijntje. Het was supergezellig! Een terras waar je kon zitten en dansen, een verhoging waar je kon zitten en een goed gevulde bar. Maar het mooiste: een liveband met heerlijke Afrikaanse klanken. We hebben dan ook goed met onze billen geschud. Tussen alleen maar donkere mensen en die ook nog eens vaak rood of zwart aan hadden. Wat betekende dat dit het feest na een begrafenis was.
Al om 22.15 uur moesten we afscheid van de dansvloer nemen. We hadden een tijdslimiet van 23.00 uur in het guesthouse. Dat is lang geleden, 23.00 uur thuis moeten zijn!
Maar het was maar goed, want de volgende dag moesten we weer vroeg op voor de bruiloft.

Bruiloft
Dezelfde kleren aan als naar het stappen en de make-up weer een beetje bijgewerkt gingen we op weg naar het trotrostation.
Daar zouden we onze kok op de compound, Vic ontmoeten. Maar, had zij zelf ook gezegd, het zijn wel Ghanezen he, dus niet helemaal van de tijd. Er is altijd genoeg te zien op de markt en bij de busjes, dus ik vermaakte me wel. Uiteindelijk kwamen er wat familieleden. Ik herkende de moeder van Vic, die had ik al eens ontmoet. Samen met andere familieleden werden we in een trotro gepropt. Vic ontmoette we later in de kerk. Onderweg werd een paar keer de weg gevraagd aan voorbijgangers. Niemand van de bruiloftgasten wist waar de kerk was!
Eindelijk bij de kerk, was de zondagschool ook nog eens uitgelopen. Dus als je zegt, de dienst begint om 9.00 uur, dan is het 11.00 uur. En duurt het dus ook langer. En enigszins eindeloos met preken in het Twi. Ik viel bijna in slaap wat toch wel een prestatie was, aangezien de boxen op geluidsniveau vliegtuig stonden.

Het was natuurlijk wel heel bijzonder om mee te maken.
Met een hele knappe bruid in een jurk vol tierelantijnen die net niet helemaal aansloot. En een knappe bruidegom in een net te lange broek en een jasje met net te korte mouwen. Er werd tijdens de dienst veel gedanst en gezongen.
Na afloop werden er foto’s gemaakt. Nog net niet aan mijn haren werd ik er ook bij gesleept. De obruni’s waren er toch om mee te showen? Dus moest ik hop naast de bruid staan en Mijke stond met haar hoofd tussen het bruidspaar.
We mochten mee naar het ‘feest’ ergens bij een familielid in de achtertuin/binnenplaats. Het was gloeiendheet onder een partytent. We kregen wel wat te drinken en een snack. Maar zoals Vic ook zei: we moesten wel gaan want die trotro’s naar Kokobeng… Tegenwoordig dringen geblazen en als je niet op tijd bent, kom je niet meer terug naar huis.
Afgepeigerd sliepen we al om 21.00 uur om energie op te doen voor een nieuwe week.

Daycare
Er zit structuur in! Om 9.00 uur marcheren de kinderen naar hun ´klassen´. Mijke en ik hebben om en om de middelsten of de kleintjes om les te geven of om mee te spelen. En dat bevalt ons allebei wel. Soms lesgeven en soms kleine kinderen knuffelen dus. En daar word ik toch wel gelukkig van.
Al was deze week wel een huilweek voor de kids. Er zijn een paar nieuwe kinderen bij die toch wel wat moeite hebben om te wennen. Dus dat is vaak krijsen, wat best hard klinkt, zo galmend op de binnenplaats. Ze wennen vast snel en kunnen dan lekker gaan meespelen.

Geld
Eindelijk voor jullie kan ik een bericht schrijven wat er met het geld gaat gebeuren dat ik zo lief van jullie allemaal heb gekregen!
Het blijft een drama, een trotro vinden (die ten eerste niet stuk is) die de kinderen uit de omliggende dorpen wilt ophalen. Dus gaat GWG over op plan B: een eigen busje kopen en iemand van de staff z’n rijbewijs laten halen. Het busje kan dan niet alleen de kinderen ophalen, maar ook nieuwe vrijwilligers en er kunnen boodschappen mee gedaan worden. Er is natuurlijk veel geld voor nodig. Dus hebben de vrijwilligers die nu in Kokobeng zijn bedacht dat we een grote pot maken waar al het geld inkomt dat wij kunnen ophalen.
Ik heb maar liefst 1000 euro van jullie gekregen in totaal, dus dat is een supermooi begin!

Weekend
Volgende week heb ik weer wat te vertellen vast, want dit weekend is het meidenweekend in Cape Coast. Helaas zien we dan wel Henrike voor het laatst. Zij is samen met mij hier in Kokobeng aangekomen, dus het zal wel heel gek zijn om haar te moeten missen.

Tot snel,

Maike