Baako obruni
Door: Maike
Blijf op de hoogte en volg Maike
31 Oktober 2010 | Ghana, Accra
Baako obruni, 1 blanke.
Ja, het moest er echt van komen. Maike als enige obruni in Kokobeng.
Deze week ging snel voorbij, ik geniet van de kindjes! Al moet ik toch eerlijk toegeven dat ik vooral van een paar kindjes geniet. Zo is Solo weer terug. Hij was twee weken ziek thuis, malaria. Nog meer kindjes hebben dit gehad, ook terwijl ze hier op de daycare waren. Dan hangen ze met 40 graden koorts tegen je aan, heel zielig! Na een tijdje gaan de ouders dan wel naar het ziekenhuis voor een kuur. Maar Solo is meteen thuisgebleven terwijl hij ziek was, je hebt dus ook hier verschil in ouders.
Solo is twee jaar oud. En de combinatie met Patrick, ook 2 jaar, is hilarisch.
Laat ik ze allebei eens beschrijven. Patrick is een grote breed-bek-kikker die overal om lacht. Als je niet op past, slaat hij je in elkaar, ook de grotere kindjes dus. Naar mij luisteren gaat gelukkig steeds beter. Stiekem is Patrick wel m’n lievelingetje, ook al mag je dat pedagogisch gezien natuurlijk niet laten weten. ;)
Solo, is eigenlijk het tegenovergestelde. Toen Mijke en ik hier net waren kwam hij binnen als nogal apathisch jongetje. Als je hem ergens neerzette, bleef hij daar de hele dag zitten. Alleen maar voor zich uitkijkend. Door hem veel uitdaging te geven, is hij meer open geworden. Totdat hij een paar weken geleden ineens van een afstand mijn naam riep!
Nu wijkt hij niet meer van mijn zijde en zegt regelmatig de woordjes na die ik benoem.
Zet dit komisch duo bij elkaar en ga bellen blazen. Je komt niet meer bij. Patrick lacht zo hard dat hij niet meer bijkomt en op de grond gaat liggen kwijlen. Daar moet Solo dan weer hard om lachen (zijn hoge lachje hoor je zeker niet vaak) en dan gaat Patrick weer af.
Oftewel, doldwaze momenten. Ik zie echt dat de kinderen groeien en dat is prachtig om mee te maken!
Maar ook al ging de week snel, het is wel stil in m’n eentje. Want ben je net als einzelganger gewend aan allemaal mensen om je heen, ben je ineens weer helemaal op jezelf aangewezen. Ik heb best leuk contact met de Ghanese staf gelukkig. Maar het is niet altijd makkelijk. Ik ga nu bij ze zitten terwijl ik eet. Dat vinden ze al vrij gek, dat gebeurt toch nooit? Ik merk wel dat ze het leuk vinden, maar het is wennen. Want als ik er dan zit, kwetteren ze vrolijk in het Twi door. Totdat ik een vraag in het Engels stel, waar dan wel een kort Engels gesprekje op volgt.
Ik blijf bij ze zitten en vol interesse naar hun levens vragen. Van de week ontdekte ik op die manier dat Victoria, de kok, heel leuk kan vertellen. Ze vertelde over een boek wat ze had gelezen en ik hing aan haar lippen. Ik hoop dat dit soort momenten nog veel mogen komen.
Dat ik alleen hier zit, geeft me veel tijd om na te denken, waar ik dan ook nuttig gebruik van maak. Verder lees ik veel en luister ik veel muziek, wat ik ook heerlijk vind.
Maar om eerlijk te zijn, ik kan niet wachten tot mijn eigen obruni me komt opzoeken.
Mooie en minder fijne momenten nog volop langs elkaar. Ik ben blij met al jullie lieve berichtjes. Ik ben het er helemaal mee eens. Het is een hele ervaring hier en die pakt niemand van me af!
Liefs,
Maike
Ja, het moest er echt van komen. Maike als enige obruni in Kokobeng.
Deze week ging snel voorbij, ik geniet van de kindjes! Al moet ik toch eerlijk toegeven dat ik vooral van een paar kindjes geniet. Zo is Solo weer terug. Hij was twee weken ziek thuis, malaria. Nog meer kindjes hebben dit gehad, ook terwijl ze hier op de daycare waren. Dan hangen ze met 40 graden koorts tegen je aan, heel zielig! Na een tijdje gaan de ouders dan wel naar het ziekenhuis voor een kuur. Maar Solo is meteen thuisgebleven terwijl hij ziek was, je hebt dus ook hier verschil in ouders.
Solo is twee jaar oud. En de combinatie met Patrick, ook 2 jaar, is hilarisch.
Laat ik ze allebei eens beschrijven. Patrick is een grote breed-bek-kikker die overal om lacht. Als je niet op past, slaat hij je in elkaar, ook de grotere kindjes dus. Naar mij luisteren gaat gelukkig steeds beter. Stiekem is Patrick wel m’n lievelingetje, ook al mag je dat pedagogisch gezien natuurlijk niet laten weten. ;)
Solo, is eigenlijk het tegenovergestelde. Toen Mijke en ik hier net waren kwam hij binnen als nogal apathisch jongetje. Als je hem ergens neerzette, bleef hij daar de hele dag zitten. Alleen maar voor zich uitkijkend. Door hem veel uitdaging te geven, is hij meer open geworden. Totdat hij een paar weken geleden ineens van een afstand mijn naam riep!
Nu wijkt hij niet meer van mijn zijde en zegt regelmatig de woordjes na die ik benoem.
Zet dit komisch duo bij elkaar en ga bellen blazen. Je komt niet meer bij. Patrick lacht zo hard dat hij niet meer bijkomt en op de grond gaat liggen kwijlen. Daar moet Solo dan weer hard om lachen (zijn hoge lachje hoor je zeker niet vaak) en dan gaat Patrick weer af.
Oftewel, doldwaze momenten. Ik zie echt dat de kinderen groeien en dat is prachtig om mee te maken!
Maar ook al ging de week snel, het is wel stil in m’n eentje. Want ben je net als einzelganger gewend aan allemaal mensen om je heen, ben je ineens weer helemaal op jezelf aangewezen. Ik heb best leuk contact met de Ghanese staf gelukkig. Maar het is niet altijd makkelijk. Ik ga nu bij ze zitten terwijl ik eet. Dat vinden ze al vrij gek, dat gebeurt toch nooit? Ik merk wel dat ze het leuk vinden, maar het is wennen. Want als ik er dan zit, kwetteren ze vrolijk in het Twi door. Totdat ik een vraag in het Engels stel, waar dan wel een kort Engels gesprekje op volgt.
Ik blijf bij ze zitten en vol interesse naar hun levens vragen. Van de week ontdekte ik op die manier dat Victoria, de kok, heel leuk kan vertellen. Ze vertelde over een boek wat ze had gelezen en ik hing aan haar lippen. Ik hoop dat dit soort momenten nog veel mogen komen.
Dat ik alleen hier zit, geeft me veel tijd om na te denken, waar ik dan ook nuttig gebruik van maak. Verder lees ik veel en luister ik veel muziek, wat ik ook heerlijk vind.
Maar om eerlijk te zijn, ik kan niet wachten tot mijn eigen obruni me komt opzoeken.
Mooie en minder fijne momenten nog volop langs elkaar. Ik ben blij met al jullie lieve berichtjes. Ik ben het er helemaal mee eens. Het is een hele ervaring hier en die pakt niemand van me af!
Liefs,
Maike
-
31 Oktober 2010 - 11:59
Cor:
Hai Maikie,
Lijkt me gek inderdaad om opeens weer 'alleen' te zitten. Wel heel leerzaam en nog meer een uitdaging lijkt me.
Mag wel hoor n favoriet hebben, moet zeggen dat k dat ook wel heb met de oudjes;) Fijn dat je veel voor ze kan betekenen iig.
Geniet nog even van je obruni me-tijd en tot in december!
xcor
-
31 Oktober 2010 - 13:15
Wendy:
Hey!
Nog eventjes geduld, dan komt je Obruni je snel bezoeken ;)
xx -
31 Oktober 2010 - 18:35
Jenneke:
Dag lieve Obruni in Kokobeng,
Tja, hoe kunnen die knulletjes ook niet je favorietjes zijn. Gisteren zagen wij een paar kindertjes uit Rwanda op een feestje; net zulke schatjes. Wat goed dat je nu zoveel voldoening kunt halen uit het werken met en het zorgen voor hen. Jij bent voor hun ook een onvergetelijke ervaring !
Nog maar twee weken en dan kan je ales gaan delen met Jozua. Wat gaat de tijd toch hard. Maak er weer een mooie week van en geef alle kindjes een knuffel uit Holland.
Liefs, Jenneke XXX -
02 November 2010 - 12:20
Marleen:
Hoi Hoi,
Wel wat later, maar natuurlijk toch nog even een krabbeltje.Ik zie dat het bij jou nog steeds lekker warm is. Hier is het echt herfst en al weer vroeg donker. Ook wel weer gezellig met een kaarsje enz. Je komt dus echt lijfelijk in contact met malaria. Toch goed, al die prikken van te voren! Wat een leuke groepsfoto trouwens.
Nou nichtje, hou je taai, geniet van de komende tijd en laat maar horen dat je er als enige blanke best mag zijn!
Liefs, Marleen. -
03 November 2010 - 16:25
Elske:
Heey Lieve zus,
Helaas liep ik achter met het lezen van je mooie verhalen en heb daarom vorige keren niet gereageerd. Heb het geprobeerd in te halen. Je maakt zoveel verschillende dingen mee. Een feest na een begrafenis en daarnaast een bruiloft. Hier in NL maak je dat bijna nooit mee. Daarnaast ben ik heel blij dat je je toeristenvisum toch nog even goed hebt kunnen regelen (zonder te trouwen met een Ghanees ;)).
Nu ik weet dat je daar als enige vrijwilliger overgebleven bent begin ik goed te begrijpen waarom je eerder naar huis komt! Je bent je droom achterna gegaan. Nu nog even aan je liefde laten zien en dan terug naar je fijne leventje in NL.
Ik denk dat je deze aankomende tijd echt weer goed kunt genieten (en het is je geraden ;)), omdat je een definitieve keus hebt gemaakt waardoor je je daar niet meer druk over hoeft te maken.
Dikke kus en knuffel! -
05 November 2010 - 02:34
Sjaane:
Niet stiekem zo'n 2-jarige meenemen he? Volgens mij staat op de verbodenlijst van de douane: 1)drugs, 2)koraal, 3)dieren, 4)lieve negerkindertjes.
Die groepsfoto zal je de rest van je leven zo ontzettend leuk blijven vinden! Die verdient een ere-plekje als je terug bent!
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
